Belki de Buzul Çağı’nın bitiminden sonraki Holosen ısınması yaklaşık 12.000 yıl önce başladıktan hemen sonra veya daha sonra tarımın gelişi sırasında Kenevir, insanlar tarafından Avrasya’ya yayıldı.
Her durumda, Orta Asya’nın Kenevirin birincil kökeni ve erken evrimi için açık ara en makul yeri sunduğuna inanıyoruz. De Candolle (1967), Kenevirin yalnızca Hazar Denizi’nin güneyinde, Sibirya’da İrtiş Nehri yakınlarında ve Baykal Gölü’nün ötesindeki Kırgız Çölü’nde “vahşi” olarak bulunduğunu belirtti; ayrıca ilk olarak Güney Sibirya’da yetiştirildiğini öne sürdü.
Ancak Vavilov, Kenevirin Orta Asya’da ortaya çıkan yerel bir ürün olduğunu düşünüyordu. Vavilov, Çin Türkistanı ve Kuzey Orta Asya’daki (1931) yabani ve otlu Kenevir popülasyonlarını “meyvenin tabanında at nalı bulunan, farklı büyüklükte tohumlara sahip, ekili büyük tohumlu formların boyutlarına kadar çıkabilen parçalanan formlar” olarak nitelendirdi.
Kenevir “Hazar Denizi yakınlarındaki ılıman Asya bölgelerine, Güney Sibirya‘ya, Kırgız Çölü’ne ve İran’a özgüdür.” Kenevir’in doğal kökeni Orta Asya’da, muhtemelen Tanrı Dağları veya Altay Dağları’nın yüksek vadilerinde gerçekleşmiştir ve Kenevir’in ilk olmasa da çok erken kültürel uygulamaları erken Buzul Çağı sırasında aynı genel alanda gerçekleşmiştir. Kenevir, Orta Asya’da ortaya çıktıysa, Buzul Çağı buzulları ilerledikçe güneydoğuya doğru Doğu Asya’ya ve güneybatıya doğru Avrupa’ya yayılmak için ideal bir konumda olurdu.
Esrarın gerçek kullanımı
Son çalışmalar anatomik olarak modern insanların (Homo sapiens sapiens veya AMH’ler) yaklaşık 60.000 BP kuzeydoğu Afrika’dan yayıldığını ve ardından Avrasya’ya ve sonunda tüm dünyaya yayılmaya başladığını göstermektedir. AMH’ler ilk olarak yaklaşık 45.000 yıl önce Güneydoğu Asya’ya, yaklaşık 40.000 yıl önce Orta Asya’ya ve 30.000 ila 35.000 yıl önce Avrupa’ya ulaşmıştır (Carmichael 2007; ayrıca bkz. Wells 2002; Stix 2008; Finlayson 2009; ve Armitage ve diğerleri 2011).
İnsan genetik kanıtlarına göre Avrasya’ya ilk yayılma, doğuya doğru Doğu Asya’ya ve batıya doğru Avrupa’ya doğru ilerlemeden önce kuzeye Orta Asya’ya yayıldı. Bu geniş insan yayılımı, Orta Asya’ya güneybatı Asya koridoru, ” Anadolu ve Trans-Kafkasya bölgesinden İran platosu boyunca Pakistan’ın Hint-Ganj ovalarına ve kuzeybatı Hindistan’a kadar uzanan geniş bir coğrafi alan” yoluyla girdi.
Bugün bu bölge “karmaşık sınırlar ve eğimlere sahip farklı fiziksel antropoloji tiplerinin bir yamasından ve birkaç dil ailesinin (örneğin, Hint-Avrupa, Türk ve Çin-Tibet) ve kalıntı dilsel aykırı değerlerin bir arada bulunmasından” oluşmaktadır (Quintana-Murci ve diğerleri, 2004).
Her halükarda, “Orta Asya’da yaşayan eski bir M45 içeren popülasyonun, modern Avrupalı ve Amerikan yerlilerinin Y kromozomu çeşitliliğinin kaynağı olduğu” ve “Y kromozomu çeşitliliğinin örüntüsünün, Orta Asya’nın insanlık tarihinde kritik bir rol oynadığını güçlü bir şekilde gösterdiği” açıkça ortaya çıkmıştır (Wells vd. 2001).
Her durumda, Orta Asya’nın insan hareketi ve belirli bitki ve hayvanların ilişkili yayılmaları için önemli bir koridor olduğu açıktır. Kenevirin uzun süredir Orta Asya’ya özgü olduğunu varsayarsak, en azından Buzul Çağı’na kadar uzanır, insanlar muhtemelen onunla uzun vadeli ilişkilerine bu devasa bölgenin bir yerinde, doğal ürünlerinden birini veya birkaçını kullanarak başladılar.
Kenevirin insan kaynaklı dağılımları ve ardından gelen menzil genişlemesi daha sonra daha ayrıntılı olarak açıklanmaktadır. Kanıtlar, Orta Asya’daki insan yerleşiminin muazzam bir alana seyrek olarak dağıldığını gösterse de, bu devasa bölgedeki bir dizi alanda “yerleşim Orta Buzul Çağı’ndan, Buzul Çağı’nın bitiminden sonraki Holosen’e kadar sürekliydi” (Madeyska 1990; ayrıca bkz. Bolikhovskaya ve diğerleri 2006; Agadjanian ve Serdyuk 2005; Agadjanian 2006).
İnsanlar Keneviri ilk olarak, bu cinsin varsayılan doğal kökenlerinin bulunduğu Orta Asya’ya yapılan erken avcılık ve toplayıcılık akınları sırasında keşfettiyse, modern Kenevir taksonlarının varsayılan atalarını hem Avrupa’daki hem de Güney Doğu Asya’daki buzul sığınaklarına taşımış olabilirler.
Dolayısıyla, 30.000 yıl veya daha önce Kenevir’in biyocoğrafik aralığının ve botanik evriminin insan müdahalesinden etkilenmiş olması ve bunun daha sonraki türleşmeye yol açmış olması mümkündür (Kenevir türlerinin evrimi hakkındaki tartışmalar için 2. ve 12. Bölümlere bakın).
Bu nedenle, Kenevir’in tür oluşumunun muhtemel merkezi olan Orta Asya’dan coğrafi yayılımının, zaman içinde hem bilerek hem de bilmeyerek, büyük ölçüde insan müdahalesiyle desteklendiğini varsayıyoruz. Buna, dolaşan göçebeler, dost canlısı veya militan göçmenler, kara ve iç su yollarındaki tüccarlar, doğal ve kültürel felaketlerin kurbanlarından kaçanlar ve sıradan veya seçkin gezginler dahil olabilir.
Orta Asya’da İnsanlar ve Kenevir Arasındaki Erken İlişkiler:
Arkeologlar, Orta Asya’nın tarih öncesi çağlardan itibaren yeni keşiflerin ve dini fikirlerin iletilmesi için önemli bir merkez olduğunu biliyor. Lif [sic] olarak büyük bir teknolojik öneme sahip olan ve insan kültüründe en etkili psikoaktif bitkilerden biri olan kenevir bitkisi, büyük ihtimalle çok erken bir tarihten itibaren önemli bir ticaret ürünüydü. (RUDGLEY 1998)
Kenevir’in evrimsel kökeni Avrasya’nın bir yerinde, muhtemelen Orta Asya’da tayga veya orman bozkır bölgelerinin güney sınırlarındaydı (bkz. Bölüm 3). Bu konum, özellikle tatlı suya yakın bölgelerde, yerel Kenevir popülasyonlarını insanlarla erken ilişkiler kurma pozisyonuna etkili bir şekilde yerleştirdi. Bu sulak ortamlar arasında akarsular, nehirler, göller ve diğer sulak alanlar ve muhtemelen Orta Asya’da tugia olarak bilinen ortamlarla ilişkili açık alanlar vardı; bunlar “nehir vadilerinde olgun ormanlık alan, çalılık ve çayırlardan oluşan” sulak alanlarla ilişkili ekolojik topluluklardır (Dolukhanov 1986).
Kenevirin, insanların yarattığı çöp yığınları da dahil olmak üzere açık, azot açısından zengin ortamlarda gelişen güneşi seven bir bitki olduğunu biliyoruz (Anderson 1967; Merlin 1972). İnsanlar ve Kenevirin yakın ilişkileri, erken dönemde yetiştirilmesini teşvik etti ve zamanla bu, sonunda evcilleştirilmesine yol açtı.
Sonuç olarak, son zamanlardaki bir eğilim olarak, çok sayıda bilim insanı Avrupa’nın doğusundaki bölgelere odaklanıyor: “Aslında, Rus arkeologlar yakın zamanda Sibirya’nın Altay Dağları bölgelerinde ve Orta Asya’da da modern teknolojilerin erken bir zamanda geldiğine dair kanıtlar buldular – 45.000 yıl önce bir zaman önce” (Adovasio vd. 2007).
Ancak bu erken tarih, insan genetik analizleriyle belirlenen yaklaşık 40.000 yıl önce AMH’lerin Orta Asya’ya yayıldığı iddiasından öncedir. İnsanların ilk kez Orta Asya’da , belki de Altay Dağları’nda, erken geçici yerleşim yerlerinde veya yakınlarında yabani Kenevir ile karşılaştığı ve sonunda kullanmaya başladığı yer burasıdır. Kenevir, bu yerleşim yerlerinin etrafında gelişen topraklardaki yüksek besin koşulları tarafından tercih edilen bir “yerleşim otu” olarak adlandırılabilir ve bu yerleşim yerleri büyük ölçüde bilinçsizce insan atıkları ve çöpleri ile evcilleştirilmiş hayvanlardan gelen gübre ile zenginleştirilmiştir.
Hawkes (1969), Keneviri ilk elden inceleyen ve “tıpkı ekili kenevir gibi, yabani kenevirinin de çok zengin gübrelenmiş bir toprağa ihtiyaç duyduğunu ve kışın sığırlar tarafından toprağın zenginleştirildiği Altay’daki göçebelerin kamplarının etrafında, ayrıca mutfak bahçelerinde ve çöp yığınlarında her zaman bulunduğunu” gözlemleyen Sinskaja’ya (1925) atıfta bulunur. Sinskaja, “insanın Eski Dünya’daki gezintilerini takip eden” kendiliğinden yetişen kenevirin geniş çeşitliliğine odaklandı ve insanların kıtlık zamanlarında bu çeşitlilik arasından “daha az parçalanan meyvelere ve daha yüksek yağ içeriğine sahip formları” seçtiği hipotezini öne sürdü.
Sinskaja (1925, Vavilov tarafından 1926’da alıntılanmıştır) özellikle Altay bölgesindeki gözlemlerine atıfta bulunmuş , burada “kenevir yetiştiriciliğinin tüm ayrıntılarının görülebildiği” ve gelişen bir insan-Kenevir ilişkisinin dört aşamasını önermiştir: “(1) Bitki yalnızca vahşi doğada ortaya çıkmıştır. (2) Orijinal vahşi [merkezlerinden] yerleşim yerlerine yayılmıştır. (3) Daha sonra kenevir nüfus tarafından [kullanılmaya] başlanmıştır. (4) Sonunda yetiştirilmiştir.”
Aşağıdaki tartışmada, Üst Paleolitik dönemde Kenevir ile insanlar arasındaki olası bazı ilişkilere bakıyoruz. “Bir dereceye kadar, Avrasya’nın başlangıcından günümüze kadar olan tarihi, Orta Avrasya’nın ve Orta Avrasya kültürlerinin çevreye ve çevre halklarının ve kültürlerinin Orta Avrasya’ya ardışık hareketleri olarak görülebilir “ ( Beckwith 2009 ) .
Her ne kadar esrar, Metal Çağı’nın (yaklaşık MÖ 4000) başlamasından önceki binlerce yıl boyunca Avrupa, Orta Asya ve Doğu Asya’nın bazı bölgelerinde doğal olarak ve/veya ekili bir ürün olarak dağılmış olsa da, yerleşik kültürler tarafından esrarın yoğun bir şekilde ekilmesi ve kullanılması muhtemelen bu zamanlarda başlamıştır.
AVRASYADA KENEVİR, İNSANLAR VE ATLAR
En önemlisi, Orta Asya, sonunda Avrupa, Yakın Doğu ve Uzak Doğu’nun medeniyet merkezlerini birbirine bağlayan önemli iletişim yolları ve ticaret ağları için bir ortam görevi gördü. Bronz Çağı’na gelindiğinde, Avrasya’nın büyük bir bölümüne yayılan geniş ve nispeten homojen bozkır bölgesi, çok sayıda göçebe çoban topluluğuyla, doğu ve batıdaki daha kültürel olarak gelişmiş ve yerleşik kültürler arasında önemli bir teması kolaylaştırıyordu.
Avrasya bozkırları, yalnızca “batıdan doğuya uzanan tek yönlü bir koridor” olmaktan çok, Orta Asya boyunca bir “köprü” görevi gördü ve bu uzun mesafeli bağlantının açılması ve atların evcilleştirilip ulaşım için kullanılmasıyla “tarihsel gelişimin dinamikleri yalnızca Tanrı Dağları’nın doğusundaki toplumlar için değil, Avrasya’nın tüm halkları için kalıcı olarak değişti ” (Anthony 1998).
Ancak, erken dönemlerde insanların gerçekten kendi topraklarının dışına mı hareket ettiklerinden yoksa sadece malzeme ve teknolojilerin mi transfer edildiğinden henüz emin değiliz. Her durumda, Orta Asya’daki halklar hareket halindeydi, en azından güneybatıya doğru, yeni, yüksek rütbeli hükümdarlar bu bölgelere özgü diller konuştukça, şimdiki Türkiye ve diğer kuzey Akdeniz bölgelerine göç ediyorlardı ve Orta Tunç Çağı’nda (yaklaşık MÖ 2000-1600), bu göç eden insanlar güneyde bir dalgalanma etkisi yarattılar, çünkü güneye doğru yerlerinden ettikleri insanlar sırayla güneylerindeki diğerlerini yerlerinden ettiler ve böylece Mısır’a kadar devam etti.
Atların vagonlarda ve arabalarda insan ve mal yüklerini çekmek için kullanılması başladığında, bu yeni ulaşım sistemi hızla yayıldı, bazıları “patlayıcı bir şekilde” Batı Asya ve Doğu Avrupa’da ve ayrıca doğuya doğru Çin’e yayıldı. “MÖ 2. binyılın ortalarında atlar, Yunanistan, Mısır, Mezopotamya, Anadolu, Avrasya bozkırları ve MÖ 14. yüzyılda Çin’de arabaları çekmek için kullanılıyordu” (Levine 2002; ayrıca bkz. McGovern 1939).
İnsan göçünün bu yoğunlaşması, beraberinde getirdiği biyota ve ticari mallarla birlikte, Kenevir’in ve kullanımlarının daha da uzağa ve daha geniş bir alana, hatta türün zaten bulunabildiği birçok alana, ancak farklı biçimlerde farklı kullanımlara sunulmasına yardımcı oldu. Kenevir tohumları, belki de hem kasıtlı hem de kasıtsız olarak, göç eden halklar tarafından yayılıyordu.
Kenevirin ekili bir ürün ve kamp takip eden bir ot olarak yayılması, çeşitli kullanımlarına dair bilgiyle birlikte, şüphesiz Orta Asya’daki Geç Tunç Çağı’nda birçok insanı, özellikle de avcılık, toplayıcılık ve balıkçılığı tarımla birleştirmek için nehir ortamlarını kullananları içeriyordu. Örnekler arasında, bu dönemde Orta Asya’nın geniş bir alanını kaplayan Andronova kültürü ve Sir Derya ve Amu Derya Nehir sistemlerinin boşalttığı alanda gelişen Maveraünnehir (Oxus) Uygarlığı yer almaktadır.
İSKİTLER VE ESRAR
Çin’in Batı Çin’ine bağlı Sincan Uygur Özerk Bölgesi’ndeki Turfan kentinde bulunan ve şu anda yeraltı müzesi olarak kullanılan antik Astana-Karahoca Mezarları’nda yapılan arkeolojik araştırmalarda yaklaşık 2 bin 700 kağıt belge ortaya çıkarıldı.
Kenevir lif hamuru kullanılarak kağıt yapma teknolojisi de en azından sekizinci yüzyılın ortalarında ve muhtemelen MS üçüncü yüzyıl kadar erken bir tarihte Doğu Asya’dan batıya doğru Orta Asya’ya yayıldı. Carter (1925) , Türkistan’da üçüncü ila sekizinci yüzyıllara tarihlenen ve kağıt dutunun bast lifinden ve paçavralardan çıkarılan kenevir lifinden üretilen kağıda atıfta bulundu (ayrıca bkz. Bloom 2001).
Kağıt yapımı yaklaşık 800 ila 900 yılları arasında Hindistan alt kıtasına yayıldı ve sonunda teknoloji Avrupa’ya 11. yüzyılın sonu veya 12. yüzyılın başında ulaştı. Kenevir lifinin, ham haliyle veya kenevir giysilerinin paçavraları halinde, bu erken kağıt yapım çabalarının çoğuyla, hatta hepsiyle ilişkili olduğunu varsayıyoruz.
Uzak ve geniş bir alana yayılan fikirler arasında, kenevir lifi ve paçavralarının, tarihi açıdan derin bir faaliyet olan kağıt yapımında kullanılması da vardı .
Ancak, haşişin genel kökenleri tarihi kayıtlar aracılığıyla Orta Asya’ya kadar izlenebilir, ancak tam olarak nerede veya hangi dönemde olduğu henüz belirlenmemiştir. Orta Asya’nın tamamı binlerce yıldır tartışmalı bir bölgedir. Hem Doğu’dan hem de Batı’dan gelen istilacılar ve tüccarlar, çok az yazılı kayıt bırakırken kültürel etkilerini, çeşitli geleneklerini, inançlarını ve efsanelerini bir araya getirdiler.
Şu anda ne zaman başladığını bilmesek de, en azından daha modern zamanlarda, Orta Asya’dan Hindistan’a önemli miktarda esrar (charas) ticareti yapılıyordu; bu ticaret, eskiden Çin Türkistanı olarak anılan bölgeden (şimdi Sincan olarak bilinen, Orta Asya’daki “yeni sınır” eyaleti , örneğin bkz. Watt 1889) sayısız ticaret rotası boyunca ve yüksek Himalaya geçitleri üzerinden Güney Asya’ya doğru yapılıyordu. 1937 ve 1938’de bu ticaret, Sincan’dan Hindistan’a taşınan ürünlerin toplam değerinin %42’sini oluşturuyordu (Lattimore 1950).
MACARİSTAN
Balasa ve Ortutay’a (1979) göre, kenevir yetiştiriciliği ve dokumacılığı, Macarların en eski kültür özellikleri arasındaydı ve aralarında “en azından kısmen bu ev işinin en eski Macar el sanatlarına ait olduğuna dair çok az şüphe olabilir.” Macaristan’ın kenevir dokuma kültürü, Macarca’da len olarak bilinen ve “Slav kökenli ancak Karpat Havzası’ndaki daha önceki önemi kenevirinkiyle kıyaslanamaz” denilen ketenle ilişkilendirilen kültürden çok daha eskidir. Örneğin, Macaristan’ın geleneksel ulusal kıyafeti kenevir kumaşından yapılırdı.
Öte yandan, dilbilimsel kanıtlar belirli Kenevir kullanımlarının çok daha yakın bir zamanda tanıtıldığını gösteriyor gibi görünüyor. Kenevir için Macarca kelime, muhtemelen on altıncı yüzyılın ortalarından on sekizinci yüzyılın sonlarına kadar Macaristan’ın Osmanlı kontrolüne dayanan Türkçe kök kelime kenevir’den gelen kender’dir. Öyleyse kenevir dokumacılığı nasıl bu kadar eski bir gelenek olabilir ve yine de on altıncı yüzyıla kadar bir adı olmayabilir? Muhtemelen Türkçe kelime daha önceki bir Macar teriminin yerini almıştır veya Macaristan’daki Kenevir tarihi bazılarının iddia ettiği kadar eski olmayabilir.
AKDENİZ BÖLGESİ
Kenevir’in Akdeniz bölgesinde ilk ortaya çıktığı coğrafi alan belirsizdir. Bunun büyük bir kısmı, özellikle Cannabaceae polenleri ve dokunmuş malzeme kalıntıları için geçerli olduğu için sorunlu olan eksik arkeobotanik kayıtlardan kaynaklanmaktadır. Dokunmuş kalıntılar söz konusu olduğunda, örneğin, yaklaşık 2700 BP’ye tarihlenen antik bir “kenevir” kumaş parçası, Türkiye’de Ankara yakınlarındaki Gordion’daki bir Frig Krallığı mezar höyüğünden çıkarıldı ( Bellinger 1962; Godwin 1967b); ancak, bu antik eserin lif kaynağı doğrulanmamıştır.
Kenevirin Orta Asya’da bir yerde doğal olarak ortaya çıktığı ve evrimleştiği genel olarak kabul edilmektedir.
Yaklaşık M.Ö. 700 yılına tarihlenen eski bir “kenevir” kumaş parçası, Türkiye’de Ankara yakınlarındaki Gordion’daki bir Frig Krallığı mezar höyüğünde bulundu (Godwin 1967b); ancak, bu eski eserin gerçekten Kenevirden yapılıp yapılmadığı doğrulanmadı. Yunanistan’da, Attika ilindeki Trakhones’te yaklaşık M.Ö. 500 yılına tarihlenen çok eski kumaş lifleri bulundu. Ancak, Türkiye’deki eski kumaşa benzer şekilde , bu eski Yunan lifli materyallerinin kimliği doğrulanmadı (Barber 1991).
Roma İmparatorluğu döneminde, çeşitli amaçlar için büyük miktarlarda kenevir kullanılmıştır. Çoğu, antik Babil’deki bir şehir olan Sura’dan ve günümüz Türkiye’sindeki Alabanda, Kyzikos ve Efes ve günümüz Gürcistan’ındaki Kolhis gibi Küçük Asya’daki antik şehirlerden ithal edilmiştir ve bunlar aynı zamanda “kenevir endüstrilerinin erken büyük merkezleri” olarak hizmet vermiştir (Frank 1959; ayrıca bkz. Nelson 1996).
Bafa Gölü’ndeki antik batı Türkiye’deki insan kaynaklı çevresel değişime ilişkin yakın tarihli bir raporda, Roma döneminde (MÖ 1. yüzyıldan MS 4. yüzyıla kadar) ormansızlaşma ve yaygın tarım yapıldığı, tortu çekirdeklerinin “Humulus/Kenevir tipinde olup Kenevir olarak tanımlanabilen polen tanelerini ortaya çıkardığı, dolayısıyla kenevir yetiştiriciliğinin muhtemel olduğu” belirtilmektedir (Knipping vd. 2008).
ÇİN: Çin’de Kenevir Lifi Kullanımına İlişkin Tarihsel ve Arkeolojik Kanıtlar
Rus bitki coğrafyacısı Nicholai Ivanovich Vavilov, Kenevir’i Orta Asya ve Çin’e özgü olarak listelemiştir (Vavilov 1949–51). Kenevir, Doğu Asya’da ilk yetiştirilen bitkilerden biri miydi? Li (1975) sadece “Kenevir, insanın en eski yetiştirilen bitkilerinden biridir” demekle kalmamış, aynı zamanda Çin’in ılıman bölgelerine kasıtlı olarak ekilen ilk türlerden biri olabileceğini de öne sürmüştür:
KAYNAK:
Yazar: Robert C Clarke(Yazar), Mark D Merlin(Yazar)
Yayımcı: University of California Press
